Je staat er niet alleen voor
Elke patiënt is anders bij de Breast Clinic. Maar het kan fijn zijn om de ervaring van een ander te lezen. Els Huijer vertelt over de onzekere tijd die zij meemaakte, nadat ze in maart vorig jaar in ‘de bus’ van het bevolkingsonderzoek op controle was geweest.
Een week na het bevolkingsonderzoek werd Els gebeld door de huisarts omdat er een verdacht plekje in haar borst was ontdekt. Els: “Ik was zo kwaad en geschrokken toen ik dat hoorde, dat ik de telefoon dwars door de kamer heb gesmeten.”
Els had het bevolkingsonderzoek al eens uitgesteld omdat het niet zo goed uitkwam en toen ze een paar maanden later opnieuw een uitnodiging kreeg, wilde ze eigenlijk weer afzeggen. “Ik voelde me een beetje grieperig maar mijn man zei, ga nou toch maar, want ik heb een paar vriendinnen bij wie ook borstkanker is geconstateerd”.
Hard werken aan herstel
Els en haar man Martin kijken vanuit hun appartement uit over een flink deel van de stad Dordrecht, inclusief het Albert Schweitzer ziekenhuis. “Het is wel makkelijk dat het ziekenhuis zo dichtbij is. Als het goed weer is gaan we lopend met de rolstoel”. Els heeft namelijk ook MS (een chronische aandoening van het centrale zenuwstelsel) Els: “MS tast naast je spieren ook je conditie aan en dan helpt de chemo natuurlijk niet echt. Voordat ik kanker kreeg, liep ik nog met krukken, maar dat lukt niet meer.” Els is na de chemotherapie in een rolstoel beland. Ze werkt nu hard aan haar herstel in het revalidatiecentrum Rijndam, naast het Albert Schweitzer ziekenhuis. Het lijkt te werken; sinds kort kan Els weer een paar stapjes zetten.
Els: "Ik ben een doorzetter hoor. Na de eerste woede toen ik het bericht hoorde, ben ik er helemaal voor gegaan. Ik gun niemand de gang naar de Breast Clinic, maar als je er eenmaal bent, is het echt een warm bad. Alleen al de inrichting. Warm en gezellig, maar er is ook over nagedacht. Die hoge bank bijvoorbeeld, daar kan je achterlangs lopen als je moet huilen na een slecht nieuws gesprek, zonder dat je door de andere wachtenden wordt aangestaard.”
Het is niet alleen de inrichting waardoor Els en haar man tevreden zijn over de Breast Clinic. "Ook de manier waarop je begeleid wordt; je staat er niet alleen voor. Ze laten je meedenken en beslissen over je behandeling. De chirurg zei dat ze goed nieuws voor me had en me een borstsparende operatie aan kon bieden. Maar dat wilde ik toch niet. Ik heb het er nog eventjes met mijn man over gehad, maar die was het met mij eens: liever zekerheid en de hele borst eraf, dan borstsparend, want dan zou ik toch bang blijven dat het terug komt."
Ik ben zoals ik ben en zo is het goed.
De chemotherapie is het stel zwaarder gevallen. Het was een moeilijke periode, ook voor Martin als mantelzorger. Door de MS was Els toch al minder mobiel, maar nu kwam ze nauwelijks meer buiten. Els: “Dit huis werd mijn wereld. Je leeft in een soort bubbel. Zelfs de kinderen en kleinkinderen hield ik op afstand. Het verdriet en de onmacht was zo groot. Ik wilde niet alsmaar blijven zeggen dat het niet goed met me ging.” Martin: “Ze wilde niemand meer zien. We gingen ook bijna nergens meer naar toe.”
Als naaste beleef je de ziekte, de behandelingen en de gevolgen daarvan heel anders dan de patiënt zelf.
Hartekussentje
Wat ook hielp was een tip van de oncologieverpleegkundige: ‘neem een hobby en zorg dat je bezig bent.’ Els: “Dat ben ik gaan doen. Ik ben begonnen met het werken met vilt, maar daarnaast wilde ik ook iets betekenen voor andere patiënten.” Els ging zich inzetten voor een bredere beschikbaarheid van het Hartekussen. Dit is het kussentje dat borstkanker patiënten in het Albert Schweitzer ziekenhuis ontvangen van de mammacareverpleegkundige. Het kussentje kan na de operatie onder de arm gelegd worden om het geopereerde gebied te ontzien. Els: “Ik heb zoveel baat gehad bij dat kussentje en ik was stomverbaasd toen ik hoorde dat het ziekenhuis dit zelf moest bekostigen.”
Vlak voor de chemokuren begonnen, op de 6e dag van de 6e maand werd Els 66: een reden voor een feest. Het feest stond al maanden gepland. Aan alle gasten werd een donatie gevraagd en dat leverde een flink bedrag op waarvan de mammacareverpleegkundigen rond de 500 kussentjes bij konden bestellen.
Els: “Het geeft me een fijn gevoel dat ik de vrouwen die na mij zijn gekomen toch kan helpen de borstoperatie een beetje draaglijker te maken.”
Het gaat nu goed met Els, de nacontroles zijn spannend maar de uitslagen positief.